ما اين تحليل و تفكّر را نادرست مي دانيم همه ائمه در تمام ابعاد زندگي، برترين انسان روزگار خويش بوده اند، و نه تنها در يك بخش از باب نمونه تنها امام حسين عليه السلام سمبل عزّت مندي و عزّت گرايي و عزّت گستري نبوده و نيست. سبط اكبر پيامبر هم امام عزّت و سرافرازي براي همه عصرها و نسل هاست. او انگشتري عقيق سرخ داشت كه نقش نگين آن عبارت «العزّة للّه» بود.3 و امام باقر عليه السلام نيز همين انگشتري را در دست مي كرد.4

تنها سيدالشهداء پيشواي آزاده و آزادي خواه نيست، بلكه همان آزادگي و آزاديخواهي در روح بلند امام حسن مجتبي عليه السلام هم موج مي زند. امامان معصوم عليهم السلام ، رهبران منطقه و زمان خاص و داراي صلاحيت هاي محدود نيستند كه در يك يا چند جهت حجّت و مرجع امّت شناخته شوند. علم و عصمت آنان، ضامن نقش هدايت گري در كل آفاق گيتي، در تمام اعصار و در جميع ابعاد زندگي است. اينكه برخي خيال مي كنند، پيشوايان بزرگ اسلام هر كدام در يك رشته تخصص داشته و همچون استادان مراكز علمي همان ماده آموزشي را به بشريت آموخته اند، دريافتي نادرست و ناقص است. دانش و عصمت آنان تمام نياز بشريت را در بر مي گيرد.

امام در تفكر شيعي، امام زمانِ خاص، مكان ويژه و موضوع خاص نيست. هركدام از چهارده معصوم عليهم السلام پيشواي زمان خويش و مقتداي تمام اعصار؛ امام جنّ و انس اند و گفتار و رفتار و انديشه هاي آنان از خطا و لغزش مصون است.

سوم: امام و قيامت باوري

او پاي پياده به سوي خانه خدا مي رفت و گاهي پاي برهنه، چون به ياد مرگ مي افتاد، مي گريست و چون قبر را ياد مي كرد، مي اشكهايش جاري مي شد؛ وقتي روز قيامت و محشر را به ياد مي آورد، گريه مي كرد. وقتي عبور از صراط را به خاطر مي آورد اشك مي ريخت. وقتي به حضور انسان در محضر ربوبي مي انديشيد، آنچنان صيحه مي زد كه مدهوش مي شد، و چون به نماز برمي خاست در برابر خداي عزّوجل اندامش مي لرزيد. وقتي بهشت و جهنّم را ياد مي كرد، چون مارگزيده پريشان مي شد و از خداوند، تمنّاي بهشت مي كرد و از جهنّم به او پناه مي برد.5

چهارم: امام و عدالت اجتماعي

او بيست و پنج بار پياده به حجّ مشرّف شد و سه يا دو بار كلّ ثروت خويش را با نيازمندان تقسيم كرد.6

البته مورّخان اهل سنّت گفته اند، آن پيشواي بزرگ دوبار كل دارايي خويش را در راه خدا بخشيد و سه بار تمام آنچه را داشت حتي كفش و لباس خويش را با فقيران عادلانه تقسيم كرد.

1. عيون اخبارالرضا، ج 2، ص 506.

2. معالي السبطين، ص 6.

3. سفينة البحار، ج 2، ص 184.

4. بحارالانوار، ج 43، ص 339.

5. سفينة البحار، ج 2، ص 184. 6. همان، ص 185.

6. موسوعة كلمات الامام الحسن(ع)، ص 238.